Pałac powstał dla sekretarza królewskiego Stanisława Kleinpoldta – Małopolskiego. Swoją nazwę zawdzięcza figurom czterech wiatrów ustawionym na bramie wjazdowej na dziedziniec: Boreasza – wiatru z północy, Zefira – wiatru z zachodu, Notosa – wiatru z południa i Eurosa – wiatru ze wschodu.
Nie wiadomo dokładnie jak pałac wyglądał pod koniec XVII wieku. Wiemy, że projektował go Tylman z Gameren, wybitny architekt niderlandzkiego pochodzenia, twórca takich obiektów jak Pałac Krasińskich czy Kościół Św. Kazimierza.
Na początku XVIII w. posiadłość wielokrotnie zmieniała właścicieli, zmieniała się również jej architektura. W połowie XVIII w. ryzalit środkowy otrzymał rokokową dekorację. Kolejny właściciel, bankier Piotr Tepper dokonał kolejnej przebudowy wg proj. Szymona Bogumiła Zuga. Rozszerzono prawe skrzydło, przy którym powstał aneks o wczesnoklasycystycznej elewacji frontowej. Zugowi przypisuje się również projekt lub tylko nadbudowę kwadratowych pawilonów od ulicy Długiej. Na zamówienie kolejnego właściciela, Piotra Fergussona Teppera, Zug przebudował wnętrza rezydencji. Na pierwszym piętrze powstała wówczas wielka sala jadalna.
W latach 1808-1914 działał tu Hotel Drezdeński należący do Karola Dückerta z Drezna. Był to jeden z najlepszych hoteli w Warszawie. Od 1856 r. działała tu również restauracja Brukalskiego, a w latach 1824-1880 Instytut Wód Mineralnych Sztucznych. Ogród był popularnym miejscem spotkań towarzyskich.
W latach międzywojennych siedzibę miał tu samorządowy Sejmik Warszawski. Pałac uległ pewnym zniszczeniom w czasie wojny, jednak w znacznej mierze się zachował. Figury czterech wiatrów pochodzące z XVII w. przez 30 lat znajdowały się w pałacu Tyszkiewiczów w Landwarowie na Litwie. Powróciły na swoje miejsce jeszcze przed II wojną światową.
Adres: ulica Długa 38/40
Źródło:
Jaroszewski Tadeusz S.: Księga Pałaców Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1985, s. 105-106. ISBN 83-223-2047-7.
