Pałac Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu, ob. Urząd Miasta Warszawy

3warszawski-ratusz

Pałac powstał z przebudowy XVII-wiecznego pałacu Potockich na siedzibę Komisji Rządowej Przychodów. Pracami w latach 1823-1825 kierował Antonio Corazzi, wybitny włoski architekt, który nadał budowli styl dojrzałego klasycyzmu. Łukasz Gołębiowski w Opisaniu historyczno -statystycznym miasta Warszawy z 1827 r. pisał: „Pięknością swą i mnóstwem ozdób ten gmach zajmuje”.

Korpus główny posiada wielki portyk koryncki, a skrzydła boczne mniejsze portyki jońskie. Od ulicy domykają go ogromne kolumnady jońskie. We frontonie portyku głównego znajduje się rzeźba dłuta Pawła Malińskiego przedstawiająca Minerwę, Merkurego i Jazona (starożytne personifikacje Mądrości, Przemysłu i Handlu) oraz alegorie Wisły i Bugu. Autorem fryzu z płaskorzeźbami amorów z girlandami był prawdopodobnie M. Vincent.

Pałac Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu przez wojną
Pałac Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu przez wojną

W latach 1919-1921 Pałac Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu został odrestaurowany przez Mariana Lalewicza z przeznaczeniem na siedzibę Ministerstwa Skarbu Polski Odrodzonej. We wrześniu 1939 r. pałac został zniszczony przez niemieckie bomby. W latach 1949-1954 został odbudowany według projektu Piotra Biegańskiego. Obecnie znajduje się tu siedziba Prezydenta Warszawy, Urząd Miasta Stołecznego Warszawy i Mazowiecki Urząd Wojewódzki.

Pałac Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu w 1945
Pałac Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu w 1945

Corazzi zaprojektował także Pałac Ministra Skarbu i Gmach Banku Polskiego, które razem tworzą piękny, harmonijny zespół. Architekt rozplanował też układ Placu Bankowego, który miał niegdyś kształt trójkąta.

Architekt zaplanował też przebicie łączące plac z ulicą Bielańską. Pałac Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu miał zamykać perspektywę uliczki, która powstała dopiero po wojnie. Dziś jest tu ulica Corazziego kończąca się ślepo na tyłach Błękitnego Wieżowca wybudowanego w latach 70. XX w. Jest on podręcznikowym przykładem kompletnego braku poszanowania dla zastanej architektury i układu urbanistycznego. Już w latach 80. XX w. Zygmunt Stępiński krytykował decyzję o budowie olbrzymiego wieżowca w stosunku do skali tego rejonu. Zauważył, że psuje on panoramę lewobrzeżnej Warszawy od strony Pragi górując nad Zamkiem Królewskim. Historyczne obiekty usytuowane w najbliższej okolicy jakby straciły na znaczeniu.

Źródło:

Jaroszewski Tadeusz S.: Księga Pałaców Warszawy. Warszawa: Interpress, 1985. ISBN: 83-223-2047-7.

Stępiński Zygmunt: Siedem Placów Warszawy. Warszawa: PWN, 1988. ISBN: 83-01-05336-4

1warszawski-ratusz 2warszawski-ratusz

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *