Pałac powstał z przebudowy XVII-wiecznego pałacu Potockich na siedzibę Komisji Rządowej Przychodów. Pracami w latach 1823-1825 kierował Antonio Corazzi, wybitny włoski architekt, który nadał budowli styl dojrzałego klasycyzmu. Łukasz Gołębiowski w Opisaniu historyczno -statystycznym miasta Warszawy z 1827 r. pisał: „Pięknością swą i mnóstwem ozdób ten gmach zajmuje”.
Korpus główny posiada wielki portyk koryncki, a skrzydła boczne mniejsze portyki jońskie. Od ulicy domykają go ogromne kolumnady jońskie. We frontonie portyku głównego znajduje się rzeźba dłuta Pawła Malińskiego przedstawiająca Minerwę, Merkurego i Jazona (starożytne personifikacje Mądrości, Przemysłu i Handlu) oraz alegorie Wisły i Bugu. Autorem fryzu z płaskorzeźbami amorów z girlandami był prawdopodobnie M. Vincent.
W latach 1919-1921 Pałac Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu został odrestaurowany przez Mariana Lalewicza z przeznaczeniem na siedzibę Ministerstwa Skarbu Polski Odrodzonej. We wrześniu 1939 r. pałac został zniszczony przez niemieckie bomby. W latach 1949-1954 został odbudowany według projektu Piotra Biegańskiego. Obecnie znajduje się tu siedziba Prezydenta Warszawy, Urząd Miasta Stołecznego Warszawy i Mazowiecki Urząd Wojewódzki.
Corazzi zaprojektował także Pałac Ministra Skarbu i Gmach Banku Polskiego, które razem tworzą piękny, harmonijny zespół. Architekt rozplanował też układ Placu Bankowego, który miał niegdyś kształt trójkąta.
Architekt zaplanował też przebicie łączące plac z ulicą Bielańską. Pałac Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu miał zamykać perspektywę uliczki, która powstała dopiero po wojnie. Dziś jest tu ulica Corazziego kończąca się ślepo na tyłach Błękitnego Wieżowca wybudowanego w latach 70. XX w. Jest on podręcznikowym przykładem kompletnego braku poszanowania dla zastanej architektury i układu urbanistycznego. Już w latach 80. XX w. Zygmunt Stępiński krytykował decyzję o budowie olbrzymiego wieżowca w stosunku do skali tego rejonu. Zauważył, że psuje on panoramę lewobrzeżnej Warszawy od strony Pragi górując nad Zamkiem Królewskim. Historyczne obiekty usytuowane w najbliższej okolicy jakby straciły na znaczeniu.
Źródło:
Jaroszewski Tadeusz S.: Księga Pałaców Warszawy. Warszawa: Interpress, 1985. ISBN: 83-223-2047-7.
Stępiński Zygmunt: Siedem Placów Warszawy. Warszawa: PWN, 1988. ISBN: 83-01-05336-4
